بررسی باستان شناسی سفال های دورة اسلامی محوطة باستانی نچیر خانلق ری

محوطة باستانی نچیر خانلق، واقع در بخش فشافویه شهر ری، با عرصه دست کم 11 هکتاری، یکی از محوطه های مهم دورة اسلامی است که تاکنون کمتر مورد توجه قرار گرفته است. متأسفانه بخش هایی از آن توسط ادوات کشاورزی تسطیح شده است. علاوه بر وسعت بسیار زیاد، پراکنش فراوان و گسترده آثار فرهنگی در سطح آن بویژه قطعات مختلف سفالینه-های بدون لعاب و لعاب دار بر اهمیت فرهنگی و تاریخی این محوطه، دلالت می نمایند. به همین علت در تابستان سال 1389، طی یک برنامة پژوهشی باستان شناختی، به مطالعه و بررسی سطحی این محوطه پرداخته شد. این بررسی ها ثابت نمود که محوطة مذکور در دوره های میانی و متأخر اسلامی دارای استقرار و رونق خوبی بوده است. این مقاله نتیجة مطالعة داده های سفالین بررسی مذکور است. سفالینه های مورد مطالعه در طیف بسیار گسترده و متنوعِ بدون لعاب و لعاب دار قرار دارند و هر یک به زیر گروه های فراوانی تقسیم می شوند. از نکات جالب توجه آنکه در بین قطعات سفالینه های لعاب دار، نمونه های متعددی از هر دو گونة سفال های موسوم به کوباچه شناسایی گردید که تاکنون از این منطقه و استقرار های اطراف آن لااقل با این حجم، شناسایی و گزارش نگردیده بود. هم چنین گاهنگاری های نسبی و مقایسه ای داده های سفالین، مبیّن آن است که محوطة نچیر خانلق، حداقل در فاصله ی قرون 4 تا 11هـ .ق. دارای استقرار بوده و این استقرار در فاصلة قرون 9 تا 11هـ .ق. به اوج رونق خود رسیده است.